17 noviembre 2008
16 noviembre 2008
15 noviembre 2008
14 noviembre 2008
'Promesa' por Carlos Casares
PROMESA
Algunhas veces teño falado aquí de Edmundo Estévez, máis coñecido por Alambritos, un ourensán que foi gobernador civil de León durante a República, que mantivo unha fonda amistade con Baroja, á tertulia do cal asistía a diario, e que era dun antifranquismo visceral, algo pintoresco. Con don Pío compartía o anticlericalismo, ata o punto de que cando vía a un cura camiñando detrás del pola rúa, púñase de costas contra a parede e advertía ós acompañantes para que fixesen o mesmo. Logo, para xustificarse, dicía: «Con esta xente hai que ter coidado. Moitos deles levan unha daga escondida na manga da sotana». Manías á parte, era unha boa persoa, algo chinche, moi elegante e sentimental encuberto, deses que só acariñan a un neno cando non os ve ninguén. Precisamente, o outro día contáronme unha historia relacionada cun pequeno, ocorrida nos anos cuarenta, nun verán que Edmundo Estévez estaba pasando, como adoitaba facer, en Sanxenxo. Sucedeu que o citado señor perdeu na praia o seu reloxo Movado de ouro, unha xoia de coleccionista con moitísimo valor. Cando xa o daba por definitivamente perdido, un neno que trataba e admiraba moito a Estévez, o meu amigo Xulio Losada, empeñouse en seguir buscando, ata que o atopou. Con xesto solemne de fidalgo, o propietario daquela maravilla fíxolle unha promesa: «Cando eu morra, este reloxo será para ti». Nunca máis volveron falar do asunto. Moitísimos anos despois, morto don Edmundo, aquel neniño, convertido xa nun home, recibiu a visita dun sobriño do finado. Entre os papeis deste último apareceu un escrito no que ordenaba cumprir aquela vella promesa. (27 MAYO 2000)
Algunhas veces teño falado aquí de Edmundo Estévez, máis coñecido por Alambritos, un ourensán que foi gobernador civil de León durante a República, que mantivo unha fonda amistade con Baroja, á tertulia do cal asistía a diario, e que era dun antifranquismo visceral, algo pintoresco. Con don Pío compartía o anticlericalismo, ata o punto de que cando vía a un cura camiñando detrás del pola rúa, púñase de costas contra a parede e advertía ós acompañantes para que fixesen o mesmo. Logo, para xustificarse, dicía: «Con esta xente hai que ter coidado. Moitos deles levan unha daga escondida na manga da sotana». Manías á parte, era unha boa persoa, algo chinche, moi elegante e sentimental encuberto, deses que só acariñan a un neno cando non os ve ninguén. Precisamente, o outro día contáronme unha historia relacionada cun pequeno, ocorrida nos anos cuarenta, nun verán que Edmundo Estévez estaba pasando, como adoitaba facer, en Sanxenxo. Sucedeu que o citado señor perdeu na praia o seu reloxo Movado de ouro, unha xoia de coleccionista con moitísimo valor. Cando xa o daba por definitivamente perdido, un neno que trataba e admiraba moito a Estévez, o meu amigo Xulio Losada, empeñouse en seguir buscando, ata que o atopou. Con xesto solemne de fidalgo, o propietario daquela maravilla fíxolle unha promesa: «Cando eu morra, este reloxo será para ti». Nunca máis volveron falar do asunto. Moitísimos anos despois, morto don Edmundo, aquel neniño, convertido xa nun home, recibiu a visita dun sobriño do finado. Entre os papeis deste último apareceu un escrito no que ordenaba cumprir aquela vella promesa. (27 MAYO 2000)
13 noviembre 2008
12 noviembre 2008
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
