Noche de Fiestas

Canciones tradicionales de amor

Pastora que en el cayado,

trae retratado al pastor,

herida viene de amor,

lástima tengo al ganado.

Saltamontes

Alborada

Ya cantan los gallos,
amor mío, y vete:
cata que amanece.

Vete, alma mía,
más tarde no esperes,
no descubra el día
los nuestros placeres.
Cata que lo gallos,
según me parece,
dicen que amanece.

Falsas apariencias

UN CURA por Carlos Casares

Estes días, que ando metido entre ordenadores, preparando as tarefas que vou ter que facer en situacións complicadas cando arrive a Lisboa o próximo domingo para empezar a viaxe do que xa se chama oficialmente o Expresso da Literatura, cheguei á conclusión de que estas máquinas se parecen moito a un cura que coñecín eu cando era neno. Supoño que alguén poderá pensar que comparar a un crego cun ordenador resulta un pouco forzado e algo extravagante, igual que establecer algún tipo de parecido entre unha monxa e unha batidora. E sen embargo, estou convendido de que no caso ó cal me refiro existe algunha semellanza.
O tal cura era pequeno e redondiño, co aspecto dunha albóndiga xigante, ollos azuis de home inocente e sorriso inalterable nos labios. Eu axudeille á misa unhas cantas veces. Un día, ó rematar, dirixiuse á xente da parroquia, que non era a súa, pero que nacera nela, e preguntándolles os nomes e os apelidos averiguaba cando naceran.
Sabía de memoria todo canto lera e podía establecer de xeito instantáneo en qué día da semana ía caer calquera data do futuro, incluso dentro de mil anos. Dicían que recitaba a Biblia enteira de coro, capítulo a capítulo e versículo a versículo, en latín ou en castelán. E era certo porque eso vinllo facer eu, co meu tío José tomándolle a lección pola Biblia de Scío, sen que fose capaz de coller ó bon do curiña nun só fallo. Resultaba asombroso. Polo visto facía o mesmo co Quijote, aínda que desto non fun testigo directo. A pesar de todo, direino con todo respeto, non se trataba dunha persoa intelixente. Do meu ordenador direi sen rodeos que é totalmente parvo.

A MARXE. Carlos Casares. En “La Voz de Galicia”

Las afueras: entre árboles del paraíso