UNHA ROMAXE SEN FALA
Do que lle pasou a unha moza cando se lle presentou o espírito do seu defunto padriño.
Habería quince días que finara...máis ou menos. Eu funme para a cama. Aínda quedaba xente na cociña, pero a min xa me empezaba a vir "Pedro Chosco" e, despois de estar sachando na horta da medoña todo o día, non tiña eu moitas ganas de contos.
O caso foi que estaba collendo o primeiro sono, cando oio que chaman por min: " ¡Xoseeefa, ai Xoseeefa!", cunha voz que parecía que viña máis do outro mundo ca deste. ¡E realmente viña!
Eu toda aterrada de medo, abro de ollos e ¡véxoo ós pés da cama, mirando para min e coa man dereita aberta e achegándoma, como si quixera collela miña!
Non caín porque estaba deitada, senón non sei que sería de min.
Nisto que volve outra vez: "¡Xoseeefa, ai Xoseeefa!" e eu, sin poder moverme da cama, nin poder berrar para chamar polos que estaban na cociña, non sei como se me da por preguntarlle:
-¿Que queres de min ho, que queres de min?
Ó que me contesta:
-Tes que axudarme a facer unha cousa que eu só non podo facer.
Eu naquel momento xa non sabía nin onde estaba, e véuseme á cabeza dicir:" ¡Loubado sexa Noso Señor, Ave María Purísima, benditas as Animas do Purgatorio!" Nada máis digo isto oio unhas voces coma a coro que din: "¡Aquí estamos todas xuntas!"
¡Ai!... Daquela si que peguei un berro que pensei que caía, aínda que non houbera sitio a onde ir. A idea que tiña era afundirme no colchón da cama e ocurréuseme enguruñarme debaixo das mantas todo o que daba de min; aínda que cos ollos de fóra porque, como queira que sexa, eu quería saber o que estaba pasando.
A visión -ou o que fose- debeuse de decatar do medo que eu tiña no corpo, que se esvaíu sen dicir ¡nin isto!
Esa foi a primeira noite, que logo houbo outras, pero co tempo xa me fun acostumando. Non foron moitas...unhas cinco ou seis, penso eu.
En todas elas se me presentou do mesmo xeito: coa man estendida, dicíndome as mesmas palabras, e coa figura que eu lembraba del cando estaba en vida. Ó primeiro meteume medo, ¡xa te podes imaxinar o que é ver algo así! pero despois xa era como un costume… xa tiña máis ou menos unha idea do que ía pasar.
Nunca llo dixen a ninguén, porque así mo pideu el; aló menos nos días en que se me estaba aparecendo. Despois, co tempo, xa o comentei na casa aínda a risco de que me tomaran por tola. Non foi así. A miña madriña e máis a sogra de Xosé, xa habían pasado por unha experiencia parecida. Despois de que suceden as cousas e as contamos, decatámonos de que non somos os únicos que temos visións raras.
O último día xa me explicou o que quería: Debía ir a San Andrés de Teixido, a pé, sen fala, sen parar polo camiño e nin mirar para atrás. Debía escoitar unha misa e entrar por unha porta da igrexa e saír pola outra.
Así o fixen. Todo foi moi doado, excepto o de ter que ir a chamalo ó cemiterio -tiña que ir eu soa-, e o de non parar en todo o camiño, porque sonche coma sete ou oito kilómetros e sempre che dan as ganas de mexar. Por si acaso procurei saír ben servida da casa. Para atrás non mirei ¡cómame o demo si mirei, haber si se me ía aparecer polo camiño adiante!
Fun pola Costa Grande. Atopeime cunha xente que estaba a pedir na Pena dos Pobres -antes do Chao do Pereiro- pero non parei nin lles falei nada. Dinlles unha esmola e seguín camiño.
Cheguei a San Andrés, estiven á misa e fixen todo tal e como mo había mandado. O caso foi que, dende aquela, non se me volveu a aparecer máis, nin el ni ningún outro, e Deus queira que non volva, porque do medo que pasei...¡non te podes nin imaxinar!
Eu sempre teño oído que a xente que morre deixando asuntos sen arranxar neste mundo, que vén do outro para que lle los arranxemos nos. Neste caso penso eu que fixera a promesa de ir a San Andrés de Teixido, e que non a puido cumprir en vida; por iso non descansaba conforto. Como queira que sexa, dende aquela non sei si el descansará en paz; agora que eu si que descanso máis tranquila. Supoño que el tamén.
¿E porqué se me tería que presentar a min, habendo tanta xente na casa? Eu sei que estaba moi achegada a el. Todos lle chamábamos "Padriño", aínda que padriño, o que se di padriño, só o era do meu cuñado Antonio. Sería eu a máis disposta para iso... digo eu.
(Publicado en una revistilla “GALICIA TERRA MEIGA” (revista etnográfica galega e o mundo celta) bajo el título: San Andrés de Teixido, historias de Romeiros e Peregrinos. En el mes de San Xoán, ano 2000. Siendo responsable y director Manuel Aneiros Loureiro)
Do que lle pasou a unha moza cando se lle presentou o espírito do seu defunto padriño.
Habería quince días que finara...máis ou menos. Eu funme para a cama. Aínda quedaba xente na cociña, pero a min xa me empezaba a vir "Pedro Chosco" e, despois de estar sachando na horta da medoña todo o día, non tiña eu moitas ganas de contos.
O caso foi que estaba collendo o primeiro sono, cando oio que chaman por min: " ¡Xoseeefa, ai Xoseeefa!", cunha voz que parecía que viña máis do outro mundo ca deste. ¡E realmente viña!
Eu toda aterrada de medo, abro de ollos e ¡véxoo ós pés da cama, mirando para min e coa man dereita aberta e achegándoma, como si quixera collela miña!
Non caín porque estaba deitada, senón non sei que sería de min.
Nisto que volve outra vez: "¡Xoseeefa, ai Xoseeefa!" e eu, sin poder moverme da cama, nin poder berrar para chamar polos que estaban na cociña, non sei como se me da por preguntarlle:
-¿Que queres de min ho, que queres de min?
Ó que me contesta:
-Tes que axudarme a facer unha cousa que eu só non podo facer.
Eu naquel momento xa non sabía nin onde estaba, e véuseme á cabeza dicir:" ¡Loubado sexa Noso Señor, Ave María Purísima, benditas as Animas do Purgatorio!" Nada máis digo isto oio unhas voces coma a coro que din: "¡Aquí estamos todas xuntas!"
¡Ai!... Daquela si que peguei un berro que pensei que caía, aínda que non houbera sitio a onde ir. A idea que tiña era afundirme no colchón da cama e ocurréuseme enguruñarme debaixo das mantas todo o que daba de min; aínda que cos ollos de fóra porque, como queira que sexa, eu quería saber o que estaba pasando.
A visión -ou o que fose- debeuse de decatar do medo que eu tiña no corpo, que se esvaíu sen dicir ¡nin isto!
Esa foi a primeira noite, que logo houbo outras, pero co tempo xa me fun acostumando. Non foron moitas...unhas cinco ou seis, penso eu.
En todas elas se me presentou do mesmo xeito: coa man estendida, dicíndome as mesmas palabras, e coa figura que eu lembraba del cando estaba en vida. Ó primeiro meteume medo, ¡xa te podes imaxinar o que é ver algo así! pero despois xa era como un costume… xa tiña máis ou menos unha idea do que ía pasar.
Nunca llo dixen a ninguén, porque así mo pideu el; aló menos nos días en que se me estaba aparecendo. Despois, co tempo, xa o comentei na casa aínda a risco de que me tomaran por tola. Non foi así. A miña madriña e máis a sogra de Xosé, xa habían pasado por unha experiencia parecida. Despois de que suceden as cousas e as contamos, decatámonos de que non somos os únicos que temos visións raras.
O último día xa me explicou o que quería: Debía ir a San Andrés de Teixido, a pé, sen fala, sen parar polo camiño e nin mirar para atrás. Debía escoitar unha misa e entrar por unha porta da igrexa e saír pola outra.
Así o fixen. Todo foi moi doado, excepto o de ter que ir a chamalo ó cemiterio -tiña que ir eu soa-, e o de non parar en todo o camiño, porque sonche coma sete ou oito kilómetros e sempre che dan as ganas de mexar. Por si acaso procurei saír ben servida da casa. Para atrás non mirei ¡cómame o demo si mirei, haber si se me ía aparecer polo camiño adiante!
Fun pola Costa Grande. Atopeime cunha xente que estaba a pedir na Pena dos Pobres -antes do Chao do Pereiro- pero non parei nin lles falei nada. Dinlles unha esmola e seguín camiño.
Cheguei a San Andrés, estiven á misa e fixen todo tal e como mo había mandado. O caso foi que, dende aquela, non se me volveu a aparecer máis, nin el ni ningún outro, e Deus queira que non volva, porque do medo que pasei...¡non te podes nin imaxinar!
Eu sempre teño oído que a xente que morre deixando asuntos sen arranxar neste mundo, que vén do outro para que lle los arranxemos nos. Neste caso penso eu que fixera a promesa de ir a San Andrés de Teixido, e que non a puido cumprir en vida; por iso non descansaba conforto. Como queira que sexa, dende aquela non sei si el descansará en paz; agora que eu si que descanso máis tranquila. Supoño que el tamén.
¿E porqué se me tería que presentar a min, habendo tanta xente na casa? Eu sei que estaba moi achegada a el. Todos lle chamábamos "Padriño", aínda que padriño, o que se di padriño, só o era do meu cuñado Antonio. Sería eu a máis disposta para iso... digo eu.
(Publicado en una revistilla “GALICIA TERRA MEIGA” (revista etnográfica galega e o mundo celta) bajo el título: San Andrés de Teixido, historias de Romeiros e Peregrinos. En el mes de San Xoán, ano 2000. Siendo responsable y director Manuel Aneiros Loureiro)
