ELECCIÓN por Carlos Casares

Onte pola tarde, aproveitando a fermosura do día, funlle facer unha visita á mazaira. Desta vez, a pesar da chuvia e da pedra que caeu, non se está portando mal. Se as cousas non se torcen, vou ter polo menos unhas vinte mazás e non só unha, como o ano pasado. Igual que sucede cos porcos cando nacen, ou cos cans e os gatos, hai algunhas que están medrando ben, con aspecto de gordiñas, cheas de saúde, con color, e outras que se van quedando atrás, algo esmirriadas e ruíns, con cara de fame. A estas últimas, se fosen bichos, sempre se lles podería dar unha sobredose de biberón, pero neste caso supoño que non hai nada que facer. Por desgracia, eu non falo con elas, nin sequera lles digo as boas tardes, como fan algúns. Daríame algo de vergonza e sentiríame un pouco tolo. Pero se fose menos racionalista e algo máis poeta, non me importaría contarlles algún conto. Como non son capaz, conténtome con miralas, quitarlles as follas secas e comprobar se necesitan algo. Hai unha, a máis pequena de todas, que dá algo de pena. Ten pinta de ser unha calamidade: dun tamaño non superior a un garabanzo, é fea, máis parecida a unha faba que ó froito que debe ser. Por riba, está chea de pintas negras, como se un grupo de moscas se dedicasen e burlarse dela, ou a humillala, polo procedemento escatolóxico de empregala como letrina ou retrete. A pobre naceu sen sorte, como lles sucede a tantos nenos no mundo. Alguén me dixo que debía arrincala porque pode ter unha peste e contaminar ás restantes. Entendo, pero non resulta fácil elixir entre ser responsable ou ser sentimental. Se non me equivoco, sospeito que xa elixín. (20 mayo 2000)

San Isidro Labrador y algunas flores repetidas

Repeticiones

AUTOPSICOGRAFIA

O POETA é um fingidor.
Finge tão completamente
Que chega a fingir que é dor
A dor que deveras sente.

E os que lêem o que escreve,
Na dor lida sentem bem,
Não as duas que ele teve,
Mas só a que eles não têm.

E assim nas calhas de roda
Gira, a entreter a razão,
Esse comboio de corda
Que se chama o coração.
ooooooooooooooooooooooo
EL POETA es un fingidor.
Finge tan enteramente
Que hasta finge que es dolor
El dolor que de veras siente.

Y quienes leen lo que escribe,
En el dolor leído sienten bien,
No los dos que el poeta tuvo,
Pero sólo el que ellos no tienen.

Y así por las vías rueda
Gira, para entretener la razón,
Este tren de cuerda
Que se llama corazón

Fernando Pessoa 1-04-1931

Flores de cantueso

Soneto de Juan Boscán

Dulce soñar y dulce congojarme,
cuando estaba soñando que soñaba;
dulce gozar con lo que me engañaba,
si un poco más durara el engañarme
dulce no estar en mí, que figurarme
podía cuanto bien yo deseaba;
dulce placer, aunque me importunaba
que alguna vez llegaba a despertarme:
¡oh sueño, cuánto más leve y sabroso
me fueras si vinieras tan pesado
que asentaras en mí con más reposo!
Durmiendo, en fin, fui bienaventurado,
y es justo en la mentira ser dichoso
quien siempre en la verdad fue desdichado.

'SONETOS' Juan Boscán (circa 1490-1542)

Flores silvestres